Καλησπέρα σας, κυρία Παϊδούση. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Είστε ένα άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα. Ποιες από τις παραπάνω ιδιότητες σάς αντιπροσωπεύει περισσότερο και γιατί;

Σ.Π. Όλες αυτές οι ιδιότητες, κι ορισμένες ακόμα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Η συγγραφή παραμυθιών, πάντως, επειδή είναι μια ολοκληρωμένη διαδικασία και πολύ δημιουργική για μένα απ’ όλες τις πλευρές, στην παρούσα φάση είναι η πιο αντιπροσωπευτική.

​

Αυτή, στο σύνολό της, περιλαμβάνει τη σύλληψη της ιδέας, αναφορικά μ’ ένα θέμα που με ταλανίζει, το στήσιμο των εκάστοτε χαρακτήρων, την πλοκή της ιστορίας, την εύρεση του κατάλληλου εικονογράφου από την πλευρά μου, που θα μπορέσει ν’ αποδώσει αυτό που θέλω να δείξω με τον πιο κατάλληλο κι ευφάνταστο τρόπο, το τελικό στήσιμο του βιβλίου, είτε πρόκειται για ηλεκτρονικό είτε για έντυπο (γιατί είναι τελείως διαφορετικό) και φυσικά την αναζήτηση των επαγγελματιών που θα συνεργαστούν μαζί μου.

Στόχος είναι να έχουμε ένα όσο πιο άρτιο κι ολοκληρωμένο αποτέλεσμα γίνεται, συνεργατικό στην ολότητά του, είτε πρόκειται για ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς, είτε για ψυχολόγους ή εκπαιδευτικούς, όλοι καταξιωμένοι στο αντικείμενό τους. Φυσικά, σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και οι προσωπικότητες που αποδέχονται την πρότασή μας να συμμετέχουν, εν είδει προλόγου, στο βιβλίο, ουσιαστικά και συμβολικά, «παρεμβαίνοντας» με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, γεγονός που αποτελεί κάθε φορά ιδιαίτερη τιμή για μένα!  

​

Ποια ήταν η αφορμή για να γεννηθεί «Ο Παρφές», ο ήρωας του πρώτου σας βιβλίου;

Σ.Π. Αφορμή στάθηκε ένα περιστατικό που συνέβη πριν αρκετά χρόνια, με τραγική κατάληξη, στην Ελλάδα. Ανάλογα περιστατικά γενικά συνέβαιναν περισσότερο στο εξωτερικό, αλλά, δυστυχώς, συμβαίνουν πλέον και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ορισμένα απ’ αυτά, βέβαια, δεν έρχονται καν στο φως της δημοσιότητας ή έρχονται μόνο όταν έχουν δραματική κατάληξη.  

​

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο με μεγάλες διαστάσεις. Πολλά τα περιστατικά βίας που πλήττουν τη σχολική κοινότητα τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα θύματα σχολικού εκφοβισμού κρατούν το στόμα τους κλειστό, από φόβο, από ντροπή. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αλλάξει αυτή η κατάσταση και να τιμωρούνται  επιτέλους οι θύτες;

Σ.Π. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδίως όταν μιλάμε για παιδιά που είναι στην εφηβεία και το μυαλό τους είναι στις αλλαγές, σωματικές και ψυχολογικές, που συντελούνται με ταχύτατους ρυθμούς και ενδέχεται να τα επηρεάζουν.

Παρ’ όλα αυτά, εκτιμώ -και ως γονέας και ως παιδαγωγός- ότι είναι αναγκαίο να συζητάμε ανοιχτά με τα παιδιά μας, να τα ακούμε και να αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα τυχόν διαφορές στη συμπεριφορά τους, ιδίως όταν βρίσκονται σε νέο περιβάλλον. Συνήθως πιστεύουν ότι φταίνε τα ίδια που συμβαίνει αυτό. Για παράδειγμα, είναι λίγο διαφορετικά σε εμφάνιση (όπως και ο Παρφές, αλλά ποιος είναι ίδιος με τον άλλο;), νιώθουν τύψεις κι απομονώνονται, γεγονός που επιδεινώνει την κατάσταση στο σπίτι και στο σχολείο.

Αν ντρέπονται και δε θέλουν να μιλήσουν στους ίδιους τους γονείς τους, που είναι από τους λίγους ανθρώπους που τα αγαπούν ανιδιοτελώς, μπορούν ν’ απευθυνθούν σε εκπαιδευτικούς ή ψυχολόγους που εμπιστεύονται, και είναι οι πιο κατάλληλοι για να διαχειριστούν αντίστοιχες περιπτώσεις. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, τείνει να γίνει πραγματικότητα η παρουσία ψυχολόγου στα περισσότερα, τουλάχιστον, σχολεία, όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες του εξωτερικού.

Έχοντας ολοκληρώσει σπουδές με αντικείμενο το θέατρο, το σενάριο και την παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού, θα θέλατε κάποια στιγμή να δείτε τον ήρωά σας να ανεβαίνει σε κάποια θεατρική σκηνή; Υπάρχουν τέτοιες σκέψεις που μπορεί να γίνουν στο μέλλον πράξη;

Η ιστορία του Παρφέ είναι ήδη γραμμένη με τρόπο ώστε να μπορεί να γίνει ταινία μικρού μήκους από μένα. Σύντομα ευελπιστώ να γραφτεί και σε θεατρικό, για ν’ ανεβεί σε θεατρική σκηνή της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της περιφέρειας. Θα ήταν ευχής έργον να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα! Ο ίδιος ο Παρφές να δείτε πόσο θα χαρεί!

 

Είστε ένας άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα, αλλά και μια νέα μητέρα. Είναι εύκολο να συνδυαστεί η μητρότητα με όλα σας τα ενδιαφέροντα; Υπάρχει κάτι που σας αγχώνει περισσότερο για το μέλλον των παιδιών μας;

Σ.Π. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά από μία θηλάζουσα μητέρα (ναι, όλο και περισσότερες Ελληνίδες θηλάζουμε, όσο μπορούμε!) όπως εγώ! Χρειάζεται πολλή βοήθεια, θετική ενίσχυση κι υποστήριξη από την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον.

Βέβαια, πολλές φορές λείπει η συγκέντρωση κι ο χρόνος που θα ήθελα να είχα για να καταγράψω μία ιδέα που μου ήρθε σε ανύποπτο χρόνο, γιατί οι ιδέες όπως καταλαβαίνετε, δεν έρχονται με παραγγελία… Παρ’ όλα αυτά, η ζωή μ’ ένα παιδί σού προσφέρει άλλες, διαφορετικές, αμέτρητες, ανεκτίμητες στιγμές, που δε θα τις ζούσες ακόμα κι αν ήσουν ο συγγραφέας του Harry Potter!!!

Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, φυσικά και με αγχώνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας! Από πού ν’ αρχίσω; Από την κλιματική αλλαγή και τη ραγδαία καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου και του φυσικού περιβάλλοντος παγκόσμια;

Ας περιοριστώ, όμως, καλύτερα στην καθημερινότητά μας… εδώ δε γνωρίζουμε πού είναι ασφαλές να παίζουν τα παιδιά μας! Σε γήπεδα; Σε παιδικές χαρές; Σε λούνα παρκ; Ακόμα και στο πεζοδρόμιο, όταν περπατούν, μπορεί ν’ αποδειχθεί ότι είναι πλέον πολύ επικίνδυνο… κι όλα αυτά εξαιτίας του πολύ ελαστικού νομοθετικού πλαισίου που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα και της μη πιστής τήρησης των νόμων.

Κάθε φορά, πάντως, που διαβάζω ειδήσεις (γεγονός που επιμελώς αποφεύγω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο στο διαδίκτυο) και συναντώ κάτι τέτοιο, μπαίνω στη θέση της μάνας και λέω: «Εγώ στη θέση της, αν συνέβαινε κάτι κακό στο παιδί μου, τι θα έκανα;»

​

Συγγραφικά, υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά αυτή την περίοδο και περιμένουν υπομονετικά να πάρουν σάρκα και οστά;

Σ.Π. Υπάρχουν γραμμένα ήδη κι άλλα παραμύθια, κάποια με γνωστούς ήρωες που όλοι έχουμε αγαπήσει από τα παιδικά μας χρόνια και θα τους δούμε κάποια στιγμή σε νέες διαφορετικές περιπέτειες, με εκπλήξεις κι ανατροπές.

Το επόμενο παραμύθι, πάντως, που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να εκδοθεί, είναι εποχής, ονομάζεται «Ο Αμφικαθρέφτης» και το θέμα του είναι η παιδική παχυσαρκία, με μαγική προσέγγιση!

​

Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

Σ.Π. Να περνάνε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους, να τ΄ ακούνε, να συνομιλούν μαζί τους, να μην τ΄ αφήνουν μπροστά σε μικρές ή μεγάλες οθόνες. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται πρώτα να το κάνουμε εμείς οι ενήλικες, αποτελώντας υγιή πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Αν οι λιλιπούτειοι φίλοι μας βλέπουν τους γονείς τους όλη την ώρα μπροστά σ’ ένα κινητό ή tablet, πώς περιμένουμε μετά να διαβάσουν ένα βιβλίο; Προσωπικά, αυτό που θυμάμαι περισσότερο με νοσταλγία από τα σχολικά μου χρόνια, είναι η μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου ή ακόμα και παλιού, που δανειζόμουν με χαρά από τη βιβλιοθήκη της γειτονιάς! Τι ξέγνοιαστα χρόνια…

 

Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε. Καλή δημιουργική συνέχεια. Να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Σ.Π. Σας ευχαριστώ θερμά με τη σειρά μου. Εύχομαι να συνεχίσετε να είστε πιστοί θεματοφύλακες τεχνών, ιδεών και πολιτισμού! Το έχουμε όλοι ανάγκη, μικροί και μεγάλοι. Καλό φθινόπωρο από τον Παρφέ κι εμένα!

​

Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα

Επεξεργασία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Πουλτσίδη

​

Πηγή: Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, 24 Νοε. 2021