
Συνέντευξη στο Art Magazino
Συνομιλία με την Σοφιάννα Παϊδούση!


ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ
Γιώργος Λιναρίτης
Το Art Magazino φιλοξενεί την συγγραφέα Σοφιάννα Παϊδούση, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της παραμυθιού με τίτλο «Η Μυροβόλος Νίος»!
Καλωσορίζουμε στο Art Magazino την συγγραφέα Σοφιάννα Παϊδούση, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της παραμυθιού με τίτλο «Η Μυροβόλος Νίος». Μιλήστε μας λίγο για το χιουμοριστικό αυτό νέο σας παραμύθι και την υπόθεσή του;
Η Μαρσέλα η μαϊμουδίτσα, η ηρωίδα του νέου τρίτου βιβλίου μου, δηλαδή, μετά τον «Παρφέ» και τον «Αμφικαθρέφτη», αναγκάζεται να… ρεύεται και να πέρδεται, άκουσον άκουσον, δημόσια παρακαλώ, προσπαθώντας να αποβάλει το αέριο που εισέπνευσε, εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε. Αυτό τη φέρνει σε ιδιαίτερα δυσάρεστη θέση μπροστά στα άλλα ζωάκια, τους συγχωριανούς της, στο μη ευωδιαστό χωριό, πλέον, με το όνομα “Νίος”; Τι θα γίνει, όμως, τώρα που είναι τουριστική περίοδος και το χωριό δεν αποτελεί πια πόλο έλξης; Tι θα γίνει με την πανούργα Μαρσέλα, που διασπείρει fake news παντού και προσπαθεί να παραπλανήσει και τους συγχωριανούς της να κάνουν κάτι αντίστοιχο; Έτσι, λοιπόν, η ιστορία μόλις άρχισε…
Πριν είχατε εκδώσει άλλα δύο παραμύθια: το καλοκαίρι του 2019 το πρώτο σας βιβλιοπαραμύθι με τίτλο «Ο Παρφές», με θέμα τη διαφορετικότητα και τον σχολικό εκφοβισμό και τον Δεκέμβριο του 2021 το δεύτερο με τίτλο «Ο Αμφικαθρέφτης», με θέμα τη διαφορετικότητα, τις διατροφικές συνήθειες και την αυτοεικόνα. Μιλήστε μας λίγο για τα 2 πρώτα σας αυτά βιβλία και με τι κριτήρια επιλέγετε τα θέματά τους;
Κάθε βιβλίο επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο θέμα και έχει έναν κεντρικό ήρωα ή ηρωίδα. Ο “Παρφές” είχε αφόρμηση ένα θέμα σχολικού εκφοβισμού που είχε συνταράξει το πανελλήνιο το 2015 και με είχε επηρεάσει βαθύτατα. Δε φανταζόμουν τότε ότι σήμερα η αποδοχή του διαφορετικού θα εξακολουθούσε να αποτελεί ζητούμενο, εντός κι εκτός εκπαίδευσης και ο σχολικός εκφοβισμός θα λάμβανε μεγαλύτερες και πιο ανησυχητικές διαστάσεις ακόμη και σε μικρότερες ηλικίες. Ευτυχώς, νιώθω, έστω εκ των υστέρων, τυχερή και τρόπον τινά ανακουφισμένη, με την ουσιαστική συμμετοχή στο πρώτο βιβλίο μου του Στρατηγού Μανώλη Σφακιανάκη και της εγκληματολόγου Κέλλυς Ιωάννου, που έχουν μακρά διαδρομή και συνεισφορά στο θέμα με απτά αποτελέσματα στα παιδιά και τις οικογένειές τους.
Ο “Αμφικαθρέφτης” έχει μια πιο εσωτερική αφόρμηση που αφορά στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτόν μας και πώς αυτή καθρεφτίζεται στους άλλους/ες, εστιάζοντας στο ζήτημα της αποδοχής και της απόκτησης υγιεινών διατροφικών συνηθειών, θίγοντας το θέμα των διατροφικών διαταραχών και των ψυχολογικών και κοινωνικών προεκτάσεών τους. Πάντα, όμως, υπάρχει φως στο τέλος της διαδρομής, όπως αρμόζει σε κάθε παραμύθι που απευθύνεται πρωτίστως στα παιδιά.

Πόσο κοντά θεωρείται ότι είναι η μέση ελληνική οικογένεια κοντά στο βιβλίο γενικότερα και στα παραμύθια για τα παιδιά της ειδικότερα;
Το παιδικό βιβλίο και τα παραμύθια είναι το πιο σημαντικό υλικό της παιδικής φαντασίας. Οι νέοι γονείς ακόμα κι αν δεν διαβάζουν οι ίδιοι, φαίνεται ότι διαβάζουν στα παιδιά τους και μάλιστα συστηματικά, με τις παροτρύνσεις και των εκπαιδευτικών στο σχολείο. Συμμετέχουν ενεργά σε ομάδες για το παιδικό βιβλίο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θέτουν υψηλά στάνταρ, όταν επιλέγουν βιβλία για τα παιδιά τους, παρά το γεγονός ότι το παιδικό βιβλίο παραμένει ακριβό τα τελευταία χρόνια. Το βιβλίο φέρνει κοντά την οικογένεια και τα παραμύθια, πιο συγκεκριμένα, ταξιδεύουν τα παιδιά και τους ενήλικες, σε κόσμους που δε θα μπορούσαν να γνωρίσουν αλλιώς. Ταυτόχρονα, καλλιεργούν τη φαντασία και την έμπνευση και διευρύνουν τους ορίζοντές τους, γεγονός καθόλα σημαντικό για την ενήλικη ζωή τους, ώστε τα παιδιά να είναι ανοιχτά σε σκέψεις και εμπειρίες, όντας εξοικειωμένα από μικρή ηλικία. Ειδικά τώρα που έρχονται οι γιορτές, τα βιβλία και τα παραμύθια θα κάνουν τα παιδιά και τους γονείς να νιώσουν το Πνεύμα των Χριστουγέννων με τον πλέον διασκεδαστικό και μαγικό τρόπο, όπως αρμόζει στον Άγιο Βασίλη και την… παρέα του!
Διαβάζοντας το πλούσιο βιογραφικό σας: είστε συγγραφέας παιδικών παραμυθιών, σεναριογράφος με σπουδές σκηνοθεσίας και παραγωγής, ΥouTuber – blogger, νηπιαγωγός, καθηγήτρια αγγλικών. Τι από όλες αυτές τις ασχολίες σας αγαπάτε περισσότερο και πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν;
Αγαπώ πολύ τα παιδιά, γι’ αυτό επέλεξα να γίνω νηπιαγωγός, αλλά αγαπώ εξίσου και τη συγγραφή και τα παραμύθια. Λατρεύω τα παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Δε σας κρύβω, πάντως, ότι ονειρεύομαι να γίνουν κινηματογραφική ταινία κάποια στιγμή, με εμένα σκηνοθέτρια και παραγωγό! Σε κάθε περίπτωση, όταν εργάζεσαι στην εκπαίδευση και έχεις οικογένεια, με παιδιά και… σκύλο, ο συνδυασμός όλων είναι ένα στοίχημα ή ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Δυστυχώς, 24 ώρες σε μία ημέρα δεν είναι ποτέ αρκετές.
Υπάρχει ελεύθερος χρόνος για εσάς και ποιο είναι το αγαπημένο σας χόμπι;
Όταν ζεις, εργάζεσαι και μετακινείσαι στην Αθήνα, ο ελεύθερος χρόνος περιορίζεται ακόμη περισσότερο. Αυτός που απομένει συνδέεται αναπόφευκτα με τα παιδιά, άμεσα ή έμμεσα! Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, πάντως, γιατί όταν σου αρέσουν τα παραμύθια, θέλεις να παραμένεις παιδί, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κι αυτή η σύνδεση είναι βοηθητική και ευεργετική. Παιδιά στο σχολείο, παιδιά στο σπίτι, όλα περιστρέφονται γύρω από δραστηριότητες εκπαιδευτικές, με επίκεντρο το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική και τον αθλητισμό. Τα Σαββατοκύριακα επιλέγω μικρές οικογενειακές αποδράσεις, θέατρο (για παιδιά και ενήλικες) και blogging (δύο παρακαλώ, ένα για παιδιά κι ένα για ενήλικες), με κείμενα, κριτικές, συνεντεύξεις και διαγωνισμούς. Ανυπομονούμε όλοι για τις διακοπές των Χριστουγέννων, στην Αθήνα και την περιφέρεια, μήπως και ξεκουραστούμε λίγο… Αγαπημένο μου χόμπι πρόσφατα είναι η παρακολούθηση παιδικών κινηματογραφικών ταινιών, αλλά ποιος μπορεί ν’ αντέξει στο τέλος της ημέρας δύο ώρες χωρίς να κλείσουν τα μάτια του;
Ετοιμάζεται κάτι νέο, κάτι που είναι ανακοινώσιμο για το Magazino μας;
Έχω ολοκληρώσει τη συγγραφή και την εικονογράφηση του τέταρτου παραμυθιού μου, με τίτλο «Οδός Ψυχάρη». Πρόκειται για ένα σκοτεινό αλλά ταυτόχρονα φωτεινό παραμύθι που γράφτηκε την εποχή του κορονοϊού, που έχασα τον πατέρα μου και το αφιερώνω σε εκείνον αλλά και στον μικρότερο γιο μου, που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Πιο συγκεκριμένα, είναι ένα προσωποποιημένο παραμύθι, με ήρωες και ηρωίδες από το οικογενειακό περιβάλλον μου, που προσπαθεί να καταδείξει και να εστιάσει στον τρόπο που ζούσαν οι άνθρωποι τη δεκαετία του ’60 συγκριτικά με τη δεκαετία που διανύουμε, με όλα τα όμορφα και τα περίεργα της εποχής!
